Elk jaar staat een land centraal tijdens Huntenkunst. Dit jaar is dat Finland. Uit het land van het noorderlicht en de Nokia telefoon is het werk van 8 kunstenaars is te zien op een centraal punt in de SSP-hal.
De Finse kunstenaars zijn: Anna Aho, Elina Forsti, Ylva Holländer, Kirsi Porrassalmi, Marjaana Rantama, Timo Sailaranta, Elina Sarlin en Anne Tompuri.
Anna Aho (1979): “In mijn schilderijen zijn meestal menselijke karakters. De modellen die ik gebruik, zijn mensen die dichtbij mij staan of ikzelf. Soms zijn harde dingen gemakkelijker te presenteren met zelfportretten dan andere mensen als modellen te gebruiken. Mijn modellen vertegenwoordigen meestal niet hun eigen persoonlijkheden in mijn schilderijen. Ze worden geportretteerd als personages. Ik vind het echter belangrijk dat mijn modellen ‘echte mensen’ zijn”.
Anne Tompuri (1958) staat bekend om haar zwart-witte doeken in gouache en pigment. Voor haar dient het donker om het licht te accentueren. Door het gebruik van extreme contrasten wil ze het belang van licht (leven) uitdrukken. De werken van Tompuri communiceren een enorme diepte van gevoel en inderdaad, de kunstenaar zelf wenst dat ze ervaren worden op het niveau van emotie.
Elina Forsti (1971) heeft een sterke lokale band. “Voor mij wordt kunst gecreëerd door de omgeving waarin ik woon. Veel van de schuren die ik heb geschilderd zijn al lang geleden verwoest. In mijn schilderijen kregen ze een ander leven. Tot op zekere hoogte zijn mijn schilderijen ook documentaires van iets dat eens bestond.”
Elina Sarlin (1977): De realiteit manifesteert zich altijd in het huidige moment op een tegenstrijdige, dwaze, banale, mooie manier. Mijn werken laten een wereld zien die rijk, overvloedig en kleurrijk is in zijn details – en een persoon die erin leeft, hun dagelijks leven, in hun meest gewone, bloot. Elk moment wordt door zichzelf gedefinieerd en creëert een nieuwe context voor wat essentieel is en wat niet relevant is. De schilderijen flirten met de concepten van triviaal en zinvol, proberen te breken met conventionaliteit, rigide denken en onnodige strengheid.”
De werken van Ylva Holländer (1955) worden vaak gekenmerkt door humor en speelsheid, maar altijd met ondertonen van serieuze existentiële zorgen. Natuur en kunstgeschiedenis zijn constante bronnen van inspiratie. Ze denkt in foto’s en haar werken dienen dus als materiaal voor filosofische reflecties. Holländers veelzijdige sculpturen verschijnen als grote encyclopedieën en onderzoeken de aard van het leven. Alles lijkt in een enkele entiteit te passen. Holländer is technisch veelzijdig en kiest haar vorm van expressie op basis van het idee. Zelfs haar levendige schilderijen streven naar driedimensionaliteit.
