Op 17 augustus 2024 overleed op 74-jarige leeftijd Egbert Hermsen. Hij was van grote betekenis voor Huntenkunst. Lange tijd zette hij zich volledig in als vrijwilliger van onze organisatie. Zelf maakte hij beelden en dus voelde hij zich bij ons als kunstorganisatie op zijn plaats. Er was sprake van een natuurlijke interesse. Hij was een liefhebber van de beeldende kunst. Hij had waardering voor schoonheid. Zijn werk verraadt zijn fijnzinnigheid en het plezier, dat hij had in het maken van beelden. Bij Egbert viel op hoe gemakkelijk, hoe tactvol en beminnelijk hij met mensen omging. Dat maakte hem uiterst geschikt om onze vrijwilligers onder zijn hoede te nemen. Voor ons als vrijwilligersorganisatie een onmisbare groep en daarom deed hij belangrijk werk. De vrijwilligers waren bij hem in goede handen en hij onderhield met hen een goede band. Zijn gezegde was “Vrijwilligers moet je koesteren”. Hun maaltijden werden perfect en stijlvol onder zijn leiding verzorgd. Daarvoor kon hij een beroep doen op zijn zus Mient. Voor Egbert was gezelligheid belangrijk en dat stimuleerde hij ook onder zijn mensen. Hij was mensgericht. Een goede teamgeest was alles voor hem. Daarnaast was hij een bekwaam bestuurder. Veel organisaties zouden hem graag als bestuurslid hebben. Wij waren blij, dat hij bestuurslid van onze stichting werd. Het was prettig met hem vergaderen en zijn inbreng werd zeer gewaardeerd. Als deskundige voelde hij met zijn ervaring automatisch aan wat haalbaar en niet haalbaar was. Plichtsgetrouw en vol verantwoordelijkheid nam hij zijn taak op zich. Het was een tegenslag, dat hij lichamelijk niet verder kon en noodgedwongen af moest haken. Ziekte maakte een abrupt einde aan zijn functie binnen onze stichting. Er moest zelfs voor zijn leven gevreesd worden. Ook moet dat voor Egbert een grote tegenvaller geweest zijn. Hij was juist geheel gericht op zich dienstbaar maken voor de gemeenschap. Ook al vroeg dat veel van zijn gezondheid. Hij had al een ingrijpende medische voorgeschiedenis. In 2002 kreeg hij een donorlong en 2007 werd zijn overige long wegens kanker verwijderd, zodat zijn leven verder ging met alleen één donorlong. Hij ging zich intensief inzetten voor de donororganisatie. Aan de hand van lezingen deed hij zijn verhaal en onderstreepte hij het belang van doneren. Daarbij stelde hij zichzelf ten voorbeeld, waardoor hij de betekenis aanschouwelijk maakte. Van hem is het beeld ‘De Klim’. Dit Nationale Donormonument vraagt speciale aandacht voor het doneren. Zijn inzet voor vele maatschappelijke activiteiten bleef niet onopgemerkt. Hij werd in dat kader benoemd tot lid in de Orde van Oranje-Nassau. Daarnaast werd hij verrast met het Gouden Klim-reversspeld. De speld werd hem toegekend voor zijn inzet om belangstelling te wekken voor het doneren. Ook wij zijn Egbert veel dank verschuldigd voor wat hij voor ons gedaan heeft. Wij wensen zijn vrouw Anne en zijn kinderen heel veel steun in het verband met het grote verlies.
Harrie Schenning
Voorzitter Stichting Huntenkunst