Op donderdag 24 november is Peter Aalders na een kort ziekbed overleden. Hij was vrijwilliger van Huntenkunst en behoorde tot één van de leden van onze bouwploeg. Juist de opbouw van de jaarlijkse inrichting van de hal voor het Huntenkunstevenement vraagt energie en is vermoeiend. Voor Peter was dat geen bezwaar. Hij ging er volop en met plezier tegenaan. Menig paneel ging door zijn hand. De zware platen weerhielden hem niet om dit te doen. Binnen de bouwploeg is er sprake van een uiterst aangename teamgeest, waarbinnen hij uitstekend paste en op zijn manier er een eigen kleur aangaf. Naast zijn inzet droeg hij tot een bijzondere en prettige sfeer bij. Humor – zo eigen aan Peter – speelde daarbij een belangrijke rol, hetgeen eveneens voor een aangename sfeer zorgde. Zijn grappen – soms met een ondeugend ondertoontje – zorgden ervoor, dat het werk van de bouwploeg een aangename aangelegenheid werd. Zonder humor vond hij het leven maar saai. Zijn lach maakte daar onderdeel van. Peter wist als entertainer te boeien en trok op een aangename manier de aandacht. Met hem viel er altijd wat te beleven. Hij was een bijzondere persoonlijkheid. Het is bekend dat hij zich niet alleen als vrijwilliger voor onze organisatie inzette. Zo had hij zijn inbreng bij de plaatselijke sportactiviteiten. Onder andere was hij op het voetbalveld zowel te zien als te horen. Ook daar moest de sleur op zijn manier doorbroken worden. Het wielrennen was eveneens één van zijn geliefde sportactiviteiten. Zogezegd hij was een man met een onuitputtelijke energie. Daarnaast genoot hij als zanger grote bekendheid door zijn prachtige, karakteristieke en expressieve stem. Zijn optredens kenden vele liefhebbers. In zijn zang klonk zijn plezier, passie en zijn beleving door. Passend bij hem nam hij door middel van zijn geliefde zang op een indrukwekkende wijze kort voor zijn dood afscheid. Het was niet verwonderlijk, dat binnen de kortste tijd het afscheidsconcert volgeboekt was. Uit de grote belangstelling voor dit concert blijkt wat Peter voor velen betekende. Het was de laatste keer, dat zijn stem in het openbaar gehoord werd. Het stemt ons dankbaar voor zijn inbreng op Huntenkunst. Het is een voorrecht Peter gekend te hebben en dat hij onze vrijwilliger was.